Dit boek heb ik als recensie materiaal mogen ontvangen van LS Amsterdam. Hieronder volgt een eerlijke recensie:
Ilona's leesclub
Samen met de leesclub van Ilona (@ilonaslevenbijls) hebben we het boek tweemaal op maandag besproken. Deze besprekingen zijn altijd mijn favorieten geweest. Dit door de gestelde vragen door Ilona en het brede publiek aan lezers wat mee doet. Hierdoor heb je veel verschillende meningen en perspectieven.
Synopsis
Na haar ontroerende Briefjes voor Pelle komt Marlies Slegers met ' We moeten je iets vertellen', een prachtige jeugdroman over loslaten, acceptatie en liefde. De ouders van de 13-jarige Hazel gaan scheiden en Hazel wordt naar haar oma gestuurd. Daar heeft ze helemaal geen zin in, want hoe kan ze haar ouders bij elkaar houden als ze weg is? Terwijl ze het rommelige huis van haar dementerende oma opruimt, vindt ze een doos vol foto’s en spullen van haar vader en een stapeltje geheime brieven van haar opa. Hazel beseft dat haar missie om haar ouders bij elkaar te houden kansloos is. Ondertussen leert ze op het eiland Kean kennen, de dromerige jongen die gedichten citeert, zijn bijzondere neef Raaf en oma’s blinde hond, Vincent. Die zomer leert ze alles over loslaten en accepteren, in al zijn vormen…
Kinderboek
Door dit boek ben ik gaan beseffen dat ik vaker een kinderboek moet oppakken. Naast die bewustwording weet ik niet of dit boek enkel als een kinderboek beschouwd kan worden.
Dit boek heb ik samen met een hele groep volwassenen mogen lezen en merendeel als niet iedereen was op een bepaalde manier geraakt door dit verhaal. Ik zou dan ook aan iedere ouder, zorgmedewerkers, docent, opa en oma's, neven nichten of gewoon lezer, dit boek aanraden.
‘Soms is iemand loslaten het liefste dat je kunt doen, soms moet je daarin een besluit nemen dat voor die andere persoon beter is..’
Thema's
In het verhaal volgen we het hoofdpersonage Hazel. Een dertien jarig meisje wat vervelend nieuws krijgt van haar ouders, namelijk dat zij gaan scheiden.
Slegers heeft in het verhaal verschillende thema's aan bod gebracht met op de voorgrond de scheiding van Hazel haar ouders. Slegers neemt je als lezer mee in de belevingswereld en de hoop van Hazel. Hierin wordt duidelijk wat Hazel denkt en hoopt, maar ook hoe dat veranderd nadat zij inzichten krijgt van ouders en haar oma.
Naast de scheiding wordt ook het puntje dementie aangetipt. Hazel gaat tijdens haar vakantie logeren bij oma, waarvan de gezondheid en vooral het geheugen steeds verder achteruit gaat. Slegers omschrijft mooi wat Hazel haar gedachtegang is en weet op een kinderlijke en ontwapende manier een omgang te creëren met de vergeetachtigheid van oma. Prachtig!
''Hij is het niet waard.' Ik leg mijn hand even op Keans arm. ' Hij misschien niet, zegt Kean dan, 'maar Raaf wel.''
Ook wordt ASS (Autisme Spectrum Stoornis) aangestipt. Zo heeft Slegers een personage met ASS in het verhaal verweven. Hij heet Raaf en houdt van cijfers. Hij neemt veel letterlijk en is goudeerlijk. Iets wat Hazel best een beetje bijzonder vindt. Gedurende haar vakantie went Hazel steeds beter aan hem en komt zij erachter dat Raaf helemaal niet 'gek' is.
Slegers benoemd naar een nieuwsgierige lezer dat Raaf gebaseerd is op een persoon in het echte leven, maar dan in Spanje. Slegers weet een mooie kennismaking te creëren voor kinderen, met mensen die 'anders zijn' dan zijzelf. Wel had ik het persoonlijker nog krachtiger gevonden, wanneer Raaf niet geheel overeen zou komen met het stereotype beeld wat mensen hebben van ASS. Het had voor mij bijvoorbeeld een meisje mogen zijn. Het spectrum is erg breed en mag wat mij betreft ook breder gerepresenteerd worden.
'Riv is net als de zee. Aan de oppervlakte lijkt ze rustig, maar daaronder zit een verraderlijke sterke stroming die alle kanten uit kan gaan'.
Metaforen en flamingo's
Misschien wel het mooiste aan dit boek zijn de vergelijkingen die Hazel maakt met dieren en dan voornamelijk met vogels. Prachtig hoe de natuur Hazel helpt om een vertaling te maken naar het echte leven de mens en haar gedragingen.
Een leuk feitje wat ik heb geleerd uit dit boek: 'Iedereen denkt trouwens altijd dat struisvogels hun kop in het zand steken bij gevaar. Dat is niet zo - als er een hyena of iets dergelijks op ze af komt, steken ze echt hun kop niet in de grond, maar rennen ze gewoon heel hard weg. Wel is het zo dat ze soms heel laag bij de grond gaan liggen en ook hun lange nek daarop laten rusten, in de hoop dat roofdieren hen over het hoofd zien'.
'Alleen zo overleven roodborstjes - door alles wat ook rood is te verjagen'.
Leeftijd
Voor welke leeftijd is dit boek geschikt? Ik denk dat hier geen echt leeftijd op geplakt kan worden. Het boek zelf heeft aan dat het geschikt is voor kinderen van 10-12 jaar. Echter denk ik dat een kind van 10 het heel goed aan zou kunnen, maar een ander kind van 13 het niet aan zou kunnen. Bij twijfel lees zelf eerst het boek (zoals ik eerder benoemde is dit absoluut geen straf), of lees het samen!
Conclusie
Dit is een boek. Geschreven vanuit het perspectief van een dertienjarig meisje. Wat je absoluut moet lezen. Ook wanneer je volwassen bent of ver daar overheen ;)
Laat Slegers je samen met Hazel meenemen naar het eiland.
Reactie plaatsen
Reacties