Dit boek heb ik als recensie materiaal mogen ontvangen van LS Amsterdam. Hieronder volgt een eerlijke recensie:
De smaak van water
Al eeuwenlang bewaakt de familie van de zeventienjarige Noria een geheime zoetwaterbron in een afgelegen dorp in de Scandinavische Unie. Ooit schonk de bron voldoende water voor het hele dorp. Tegenwoordig heerst er grote waterschaarste, en wordt het illegale bezit van water zwaar bestraft. Noria staat op het punt de nieuwe theemeester te worden. Ze wordt steeds meer verscheurd tussen haar verplichtingen als hoeder van de bron en trouw aan haar vriendin Sanja, van wie haar familie nauwelijks nog kan leven van hun waterrantsoen. En de bron is niet Noria’s enige geheim…
De bron
Dit boek heeft een prachtig verhaal. Een verhaal wat aanvoelt als een sprookje, een eventueel toekomstbeeld(?) en tegelijkertijd een fantasy verhaal. Je leeft als lezer even compleet in het dorp wat Itaranta voor jou heeft neergepend. Niks is belangrijker dan water… toch?Het verhaal heeft een vrij rustig verloop. Je hoeft geen spannende opbouw of plottwisten te verwachten. Wel kan je een verhaal verwachten wat je langzaam meeneemt, en je druppel voor druppel onderdompelt ‘in de bron’.
Conclusie
Mijn favoriete onderdeel van dit boek is het einde. Gedurfd en zoveel zeggend. Een absolute aanrader als je hebt genoten van ‘daar waar de rivierkreeften zingen’ of kan genieten van een kabbelend verhaal wat je bewogen achterlaat ondanks dat je stil hebt zitten lezen.
Waarbij de uitgever het boek vergelijkt met de 'Hungergames' en de 'Fourth Wing' , snap ik deze vergelijking niet, maar een mooi boek is het absoluut wel. Ben je echter opzoek naar de razende spanning en vurige liefdes uit deze titels, vergis je je wel.
Reactie plaatsen
Reacties