Dit boek heb ik een tijdje geleden in de sale als e-book gekocht. Niet wetende dat dit boek een van mijn absolute favorieten zou worden. Nu wil ik uiteraard ook de fysieke kopie! Hieronder vertel ik waarom ik zo enorm enthousiast ben over dit pareltje.
Synopsis
Op een ijskoude dag in zijn eerste jaar op Harvard stapt Sam Masur uit de metro en ziet Sadie Green. Hij roept haar naam. Even doet ze alsof ze hem niet hoort maar dan draait ze zich om. Het is het begin van een legendarische samenwerking. Sam en Sadie zijn nog geen vijfentwintig, ze zijn briljant, succesvol en beroemd vanwege hun gamedesigns. Maar dit zal ze niet beschermen tegen hun ambities of tegen de liefde.
Morgen en morgen en morgen is een opwindende en duizelingwekkende roman over vriendschap, beperking, creativiteit, en boven alles over onze behoefte aan verbinding: lief te hebben en geliefd te worden. Ja, dit is een liefdesverhaal, maar een zoals je nooit eerder hebt gelezen.
ziekenhuis
Sam en Sadie. Een koppel wat je na het lezen van dit boek niet snel meer uit je hoofd, of uit je hart gaat krijgen.
De eerste ontmoeting met elkaar was in het kinderziekenhuis, waar Sam als kleine jongen verbleef voor zijn voet na een ongeluk waarbij zijn moeder is omgekomen. Sadie was hier gezien haar zus ernstig ziek was. Sem sprak door het trauma wat hij had opgelopen tijdens het ongeluk tegen niemand. Tot hij Sadie ontmoete en hij tijdens het gamen voorzichtig zijn stem terugvond. Samen hebben ze vele uren besteed aan het spelen van games.
609 uur om precies te zijn. Dit hield Sadie steevast bij voor haar vrijwilligerswerk formulier.
Games
Het contact verdwijnt door een conflict. Echter ontmoeten zij elkaar opnieuw enkele jaren later waarna blijkt dat de klik die zij eerder gevoeld hadden niet verdwenen is, zoals hun contact.
Ze gaan games maken, en niet zomaar games. Ze werken dag en nacht samen met hun trouwe vriend (Sam zijn huisgenoot) aan een game waarmee ze iedereen omver willen blazen.
Samen willen zij het verschil maken. Ondanks dat ik als lezer mezelf geen grote gamer kan noemen, hield ik van de omschrijvingen van de games en het creatieve proces. Je hebt als lezer geen enkele voorkennis nodig over games om dit verhaal te volgen.
Gamen wordt in dit boek beschreven als een kunstvorm, een manier om een boodschap over te brengen. Een plek om jezelf te zijn wanneer dit in de echte wereld niet mogelijk is. Een plek waar het leven niet eindig is, ondanks doodgaan een veelvoorkomend gegeven is in games. In een game leef je voort.
Humor en tranen
Het boek heeft veel humor. Wat maakt dat de best zwaar beladen onderwerpen een stuk lichter aanvoelen. Wellicht ook de kracht van dit boek: iedereen kan het zwaar hebben op zijn of haar eigen manier en iedereen mag er zijn en heeft kwaliteiten op zijn of haar eigen manier. Toch voelt het boek alles behalve een clichématige hart onder de riem of boodschap.
Het voelt echt en rouw wat maakt dat je als lezer niet anders kan dan te leven in de wereld van Sam en Sadie. Wanneer je er uit stapt, zal je merken dat het jouwe een level is geüpgrade.
Conclusie
Normaal ben ik heel goed in het schrijven van ellenlange recensies, met zowel lof als kritiek. Echter is dit boek zo'n complete parel dat ik niks anders kan zeggen dan:
Ga het alsjeblieft lezen. Doe dat alsjeblieft voor jezelf!
Reactie plaatsen
Reacties