Zoutman - Sandra Konst

Synopsis

‘Zout?’ vroeg ik, oprecht verbaasd. ‘Zout zuivert, zout neemt de bitterheid weg van de koffie. Zout kan zelfs de bitterheid van mensen wegnemen. Er is een hele wereld vol ingrediënten die je kunt gebruiken om mensen te helpen. Tenminste, als je daar voor openstaat.’ Helena werkt in een verzorgingstehuis en komt daar in contact met Jakob, afkomstig uit Slovenië. Jakob wordt voor haar de vader die ze nooit heeft gehad en ze hebben samen fijne gesprekken. Daarnaast leert hij haar alles over koffie. Na zijn plotselinge overlijden laat hij haar drie dingen na: een sleutel, een envelop met bankbiljetten en een brochure van de Università del Caffè in Triëst. De sleutel is van Jakobs kamer in het appartementencomplex van zijn beide dochters in Piran in Slovenië, boven hun koffiehuis. Het is al snel duidelijk wat zijn bedoeling was: Helena kan in Piran wonen en studeren aan de speciale koffie-universiteit. Het is gedurfd, maar Helena waagt de sprong en komt in een heel andere wereld terecht. Daar ontdekt ze bijzondere eigenschappen in zichzelf, waar Jakob de kiem voor heeft gelegd. Een bijzondere roman over kansen, keuzes en koffie.

De zoutman 

Jakob is het start van het verhaal. Een man waar je als lezer direct van houdt. Zijn persoonlijkheid en gaven zijn ondanks zijn overlijden aan het begin van het boek, de rode draad door het verhaal. Een draad die onmisbaar is voor Helena. Naast deze rode draad heeft het boek verschillende verborgen boodschappen. Een boek over tweede kansen, moed, aanvoelen, vergeven, zelfliefde en liefhebben. 

Dit boek is een verhaal wat ik graag verfilmd zou zien worden. Je wil de koffie en recepten kunnen zien, je wil de straatjes van Piran het liefst zelf doorlopen en je krijgt er een warm gevoel van zoals bij de meeste romantische films. 

Leeservaring 

Konst heeft een fijne schrijfstijl. Direct bij de introductie van Jakob zat ik al helemaal in het verhaal. Ik was continu benieuwd waar het heen zou gaan en wat de betekenissen waren van wat Jakob Helena had nagelaten. Eenmaal in Piran werd je als lezer meegenomen naar alle ontmoetingen die Helena heeft. Met zowel de stad die prachtig omschreven is, als de personen. 
Ik persoonlijk had al direct een bepaald gevoel bij deze stad en personen. De een positief en de ander negatief. Uiteindelijk bleken de gedachten die ik had ook wel te kloppen wat het verhaal wellicht wat voorspelbaar maakte. Aan de andere kant...., welke Roman is dat niet? en is dat niet precies wat een roman zo fijn kan maken om te lezen?
Verrassend was het einde anders wel. Het verhaal is enorm origineel en geeft je echt het gevoel dat je erbij bent. 

Wanneer je het boek uitleest en afscheid moet nemen van het balkonnetje, de koffie en Piran, voelt dat toch wat weemoedig.  Je wil het liefste nog even terugbladeren om te dwalen door de marktjes, zoutpaden en langs de zee.